میزان آمادگی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران در برابر سوانح از بعد ارتباطات

چکیده مقدمه: برقراری ارتباط و اطلاع رسانی به ارگان ها و مردم یکی از اصول اولیه در برنامه ریزی بحران می باشد. نقص در سیستم های ارتباطی به خصوص در مراکز درمانی که در اثر بحران به وجود می آید، کمبود امکانات در رابطه با تجهیزات و تکنولوژی های ارتباطی، ذخیره ناکافی سیستم های ارتباطی که باعث ناهماهنگی عملکرد بین ارگان ها می گردد، روی یافته های بحران تأثیر بسزایی دارد و عوارض آن را چندین برابر می نماید. هدف از این مطالعه بررسی میزان آمادگی بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران از نظر برقراری ارتباطات به هنگام بروز سوانح می باشد. روش ها: مطالعه حاضر از نوع میدانی است و جامعه آماری، شامل بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران می باشد. در این پژوهش، ابزار گردآوری داده ها، چک لیست بود که شامل 6 سؤال می باشد که از طریق مشاهده و مصاحبه با افراد مختلف بر حسب مورد (مدیر بیمارستان، مدیر پرستاری، دبیر کمیته حوادث غیرمترقبه و...) تکمیل گردید و به منظور بررسی داده ها از آماره های توصیفی نظیر فراوانی، نسبت و متوسط درصد استفاده گردید. یافته ها: در بیمارستان های مورد بررسی، بیمارستان هاشمی نژاد با متوسط درصد 2/63 و بیمارستان فیروزگر با متوسط درصد 6/36 به ترتیب بیشترین و کمترین متوسط درصد امتیاز را در برنامه ریزی از بعد ارتباطات کسب نمودند. نتیجه گیری: در بیمارستان ها باید تمام روش های ممکن برقراری ارتباطات در برنامه سوانح گنجانده شود تا انعطاف پذیری لازم در زمینه پشتیبانی وسایل و سرویس های حیاتی در زمان بحران تأمین شود. یافته ها بیانگر آن است که بیمارستان های مورد پژوهش از همه این روش ها برخوردارنیستند و در پاسخگویی لازم در مقابله با سوانح، اثربخش نخواهند بود. واژه های کلیدی: برنامه ریزی بیمارستانی، ارتباطات در بحران، ارتباطات بیمارستانی